अब त मलाई चिन्नु भो

एक दिन अक्कल बहादुरलाई

एउटा साहित्य गोस्ठिमा

प्रमुख अतिथी हुने मौका मिल्यो

पाठकसम्म पुग्ने नौका मिल्यो

तर बिडम्बना

नकसैले श्रदाले उनलाई ढोके

नकसैले चिनेर सलाम ठोके

आयोजकले चर्चित किताब भन्दै

दुइचार वटा किताबले उनलाई जोखे

तर कसैले उनलाई पढे जस्तो लागेन

उनको चिनारी अघी बढे जस्तो लागेन

कार्यक्रमको अन्तमा उनले भाषन ठोके

अरुको भन्दा आफ्नै po कुरो धेरै पोखे -

मैले भन्नु हुन्छ भने

अहिलेसम्म तीन दर्जन पुस्तक लेखे

लेखनाथका भन्दा  धेरै लेखे

देबकोटाका भन्दा धेरै निबन्द लेखे

शङ्करको भन्दा धेरै प्रबन्ध लेखे

सिद्दीको भन्दा धेरै कबिता लेखे

भैरबको भन्दा धेरै ब्यङ्गिता लेखे

फलानो किताब मेरै हो

फलानो उपन्यास मेरै हो

तर त्यहा

कसैले उनलाई पढे जस्तो लागेन

उनको कुरोमा गढे जस्तो लागेन

उनले फेरी भने-

मेरो कलम बहुढङ्गी छ

मेरो मसी बहुरङ्गी छ

बुढाबुढी देखी केटाकेटीसम्म लेख्छ

ठिटाठिटी देखी जेठाजेठीसम्म लेख्छ

अब त मलाई ,तपाइहरु चिन्नु भो

यहा कसैले मेरो किताब किन्नु भो ?

नजिकैको एउटा ठिटोलाई सोधे

उसले कुनै पुस्तक नपढेको उत्तर दियो

फेरी एउटी अधबैसे महिलालाई सोधे

उनको पनि त्यस्तै त्यस्तै प्रतिउत्तर थियो

अन्त एउटा बयोब्रिद्दलाई सोधे

उसले लामो सास लिए

चकमा दिने उत्तर दिए -

तपाईं कबी भनू कि के भनू

निबन्धकार भनू या जे भनू

सन्ख्यात्मक लेख्ने चक्करमा नलाग्नुस

गुनात्मक लेख्ने टक्करमा लाग्नुस

सयौ लेखे पनि

तपाईंलाई कस्ले चिन्ने

तपाईंले जती मपाइ गरे पनि

अरु कस्ले तपाईंलाई तपाईं भन्ने

गन्नै नसक्ने साहित्यकारमा

तपाईंलाई खै कसरी गन्ने

थोरै तर राम्रो लेख्न थाल्नुहोस

धेरै लेखी ठुलो भईन्छ

भन्ने त्यो भ्रम फाल्नुहोस

बेकारी किताब निकाल्नु भन्दा

त्यो पैसो छपक्क खल्तिमा हल्नुहोस

आफ्नै लागि लेख्ने हो भने

आफ्नै घर सजाउनुहोस

अरुको बुककेस भर्ने भए

आफ्नै डम्फु नबजाउनुहोस

थाङ्ने थोत्रा कुरा लेखी

ब्यर्थमा दिमाग नतताउनुहोस

बुढाले दर्सकदिर्घमा हेर्दै भने

उहाले जे जती भने पनि

तर  कुरो कसैले नपताउनुहोस ।

बुढाको कुरो नन्दलाई रनक्क लाग्यो

आजको आतिथ्य झन दनक्क लाग्यो

कहिलै नउठने रिस झनक्क जाग्यो

घरमा गए पछी

सारा किताब डोकोमा हालिदे

कहिलै नखोल्ने पोकोमा फालिदे

आजभोली नन्दराम कुल भएर

नयाँ कुरो सोच्दैछन

आफ्नो कुरो होइन अब

अरुकै नयाँ कुरा लेख्न खोज्दैछन ।