मेरो गाउँ

मेरो गाउँ
सदियौ देखी मेरो गाउँ
बबै किनारमा उभिएर
बल्छी खेल्दै
चरिङ्गा माछा मार्दै
सेतला माछा पार्दै
हामीसित रमाउँथ्यो
कहिले पेटको जोह गर्न
घामपानी पनि नभनीकन
सोना बादी, भुर्के बादीसंग
माछा मार्ने जाल समाउँथ्यो ।
मेरो गाउँ
हात मुख जोर्न
पसिना बगाउदै
बारीका डल्ला फोर्न
बीरबहादुरहरुलाई
शेरबहादुरहरुलाई
हलो र कोदालो थमाउथ्यो
र त
खेतका फाँटहरुमा धान झुल्दथ्यो
बारीका पाटाहरुमा तोरी फुल्दथ्यो
हामीसंग पनि
कहिले केटाकेटी भएर
चरा मार्न , आँप चोर्न
गांछी गांछीमा डुन्दथ्यो
तर आज
खेतमा धान झुल्दैन
बारीमा तोरी फुल्दैन
गांछीमा गाँउँ डुल्दैन
खेतबारी सबै बाँझा छन्
शेरु र बिरु पनि बुढा छन्
तन्नेरीहरु पनि
कोही मास्टर छन
कोही डाक्टर छन
कोही बिदेस छन
कोही दुर स्वदेस छन्
आजभोली
बिरबहादुर खादैन आप्mनो खेतको भात
छोराले पठाएको रेमीटयान्स खान्छ
शेरबहादुरहरु पनि ्सक्दैन चलाउन हात
जनयुद्वमा मरेको छोराको


पेन्सन लिन सहर जान्छ
खेल्दैनन जाल भुर्केहरु
माछाहरु कल्प पसेकाछन्
डुल्दैन गाँऊ गाछीहरुमा
केटाकेटीहरु पनि सहर बसेका छन
घन्कीदैन वनपाखाहरु
साइली माइलीहरु पनि
मेलापात छोडी
दिनार र रियाल गन्दै
सहरमै पलेटी कसेका छन
चर्दैनन गाईहरु  बगरमा
गोठालाहरु पनि
सिमला जान गठेरी बोकेका छन
उडदैनन चराहरु सगरमा
खोलानाला तालमा पनि
मान्छेले बिष पोखेका छन
त्यसैले नदी पनि अचेल
अल्छी मानी मानी बगेकोछ
लाग्छ टाढा टाढाँ
झनै टाढाँ
साथमा मेरो अतितलाई लगेकोछ ।